Γιατί κάνω τέχνη

Υπάρχει μια λέξη που χρησιμοποιώ τόσο συχνά που μάλλον καταντάει σπαστική για τους γύρω μου.

Δεν είναι παρακαλώ.

(Σίγουρα δεν είναι συγγνώμη).

Είναι γιατί.

Απ’ το πιο απλό “γιατί δεν έχω δει ποτέ εξωγήινους;” μέχρι το “γιατί όταν σε σκέφτομαι μετά από λίγο μου στέλνεις μήνυμα;”.

Γιατί το ένα, γιατί το άλλο…ειλικρινά, μερικές φορές εκνευρίζω ακόμα και τον εαυτό μου.

Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Τα χρόνια μου στη Νομική έβαλαν λάδι σε μια φωτιά που ήταν ήδη εκεί - ένα μεγαλοπρεπές ΓΙΑΤΙ που κουβαλούσα ιδιοσυγκρασιακά, από το σπίτι μου, από τον τρόπο στο σχολείο που μ' έμαθαν να βλέπω τον κόσμο.

Ο λόγος που ρωτάω ΓΙΑΤΙ τόσο συχνά είναι ο εξής:

Περιέργεια.

Η ανάγκη να καταλάβω.

Να ενώσω τις τελείες.

Να βγάλω νόημα όπου μπορώ.

Κι όταν ήρθε η ώρα να απαντήσω ένα από τα βασικότερα ΓΙΑΤΙ της ζωής μου

Γιατί κάνω Τέχνη;

η περιέργεια ήταν μια από τις πρώτες λέξεις που ήρθε στο μυαλό μου.

Περιέργεια για τη φύση των υλικών, την ενέργεια που βγάζουν τα χρώματα, την επίδραση που έχει ένα έργο στο χώρο. Τί θα γίνει αν πάρω αυτό το κομμάτι πηλού και του σκαλίσω πάνω μια καρδιά;

Η δεύτερη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό είναι ο φόβος.

Φόβος ότι είμαι εδώ, σ’αυτόν τον κόσμο (btw χωρίς να ξέρω ακόμα το γιατί), και η ζωή θα ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια μου.

Κάνω τέχνη γιατί φοβάμαι τη στιγμή που θα πάρω την τελευταία μου ανάσα, και θέλω να ξέρω ότι άφησα κάτι πίσω μου.

Γιατί όταν παίρνω πρώτη ύλη και τη μεταμορφώνω σε κάτι που δεν υπήρχε πριν, νιώθω, έστω και για λίγο, ανίκητη.

Νιώθω ότι κάτι από εμένα ίσως παραμείνει.

Αλλά το τελικό ΓΙΑΤΙ στο γιατί κάνω τέχνη

δεν έχει να κάνει με το φόβο. Ή την περιέργεια.

Έχει να κάνει με τον έρωτα.

Έρωτα για το ένα υλικό έναντι του άλλου. Για την υφή, τη θερμοκρασία, το βάρος, την αντοχή του.

Έρωτα για το πώς στέκεται το ένα χρώμα δίπλα στο άλλο, όταν ανταγωνίζονται μεταξύ τους αλλά και όταν αλληλοσυμπληρώνονται.

Έρωτα για μια φόρμα που δεν ξέρω γιατί με συγκινεί, αλλά κάτι μέσα μου τη θυμάται, την αναγνωρίζει.

Σαν ένα μισοξεχασμένο όνειρο.

Η διαδικασία της τέχνης, για μένα, δεν είναι ουδέτερη.

Υπάρχει πάντα μια επιθυμία, ένα τράβηγμα προς κάτι.

Δεν φτιάχνω έργα επειδή μπορώ. Φτιάχνω έργα επειδή ερωτεύομαι κάτι:

ένα χρώμα, μια ιδέα, μια αντανάκλαση, μια σιωπή.

Αυτός είναι ο τρόπος μου να είμαι εδώ. 

Και να αφήσω ένα ίχνος.